Genieten met de grote G.
Zo hoort dat in vakantieperiodes. Ge-nie-ten. Met de grote G dus. 🤷🏽♀️
Je kent het wel: Na 700 websites uitgeplozen te hebben, boekte je -al ruim een jaar van tevoren- die ene luxueuze maar betaalbare vakantie en dus tel je af. En dan komt die vakantie er ein-de-lijk aan. 😎 Voilà se!
Gepakt en gezakt (ok, die voorbereiding was toch pittiger dan voorzien) vertrek je, met de kids op de achterbank. 10 uur en 932 ruzies later (want de ene kwam toch wel een centimeter over de middellijn van de achterbank en de andere -tja- ademde te hard ofzo) kom je aan in iets dat toch niet helemaal lijkt op wat zo mooi leek op de websitefoto’s. Of blijkt het weer danig tegen te vallen, word je opgevreten door donderbeestjes of muggen, of blijkt de puber met zijn neus aan zijn scherm vergroeid te zijn (vanaf 14 uur namiddag, want ervoor slaapt ie nog). 😏
Enfin, Genieten met de grote G, dus.
Dat blijkt plots een grotere opgave dan verwacht. En dan stort onze wereld vaak in. Want we hebben zo hard gewerkt. Hadden we nu niet recht op ‘een leuke tijd samen’ of ‘een ontspannen momentje voor jezelf’? 🤔
Ik heb er iets op tegen. ‘Moeten’ genieten geeft mij stress. Je vertrekt met verwachtingen. En iedereen die mij kent, weet dat ik iets tegen verwachtingen heb. Want feiten die anders zijn dan verwachtingen creëren -yep- problemen. 🤷🏽♀️
Als we vanuit verlangens denken (het zou fijn zijn dat…), dan wordt de druk al een pak minder groot. Meer nog: waarom zouden we al onze hoop vestigen op 2 vakantieweken? Op mevrouwtje zon of meneertje strand? Waarom zouden we niet gewoon doorheen het jaar wat meer genieten of ons ‘gewoon goed’ voelen? Er heeft toch geen enkele filosoof ooit bedacht dat je 50 weken moet aftellen naar 2 weken vakantie? 🙃
Als je je werk graag doet, zitten kleine genietmomentjes vervat in alledaagse dingen. Ik geniet in de praktijk van de lusteloze puber voor me die geleidelijk aan weer energie vindt, van de gedemotiveerde tiener die -at the end- school best oké vindt. Van de door de school afgeschreven ASS’er die uiteindelijk met een fantastisch rapport komt aandraven. Maar ik geniet ook van die -vaak bange- mevrouwtjes en meneertjes Imposter (ik kan dat niet!) die uiteindelijk toch knopen doorhakken. Van die lieve HR-manager die haar balans en goesting weer op punt krijgt. Van de warme verpleegster met ballen aan haar lijf die resoluut besluit voor zichzelf te kiezen. Van de bediende die uiteindelijk vertegenwoordiger wordt, simpelweg omdat ie zin had om in alle vrijheid te werken. 🤗
Dus ja, één van onze vakantie heb ik (weliswaar lekker aangedikt) hierboven beschreven 😊 maar hé, wat heb je te klagen, als je vakantie 52 weken duurt? 😁